To, co czyniło jego osobowość wyjątkową, to jednak nie tylko muzyka. Józef Hofmann był człowiekiem głęboko zafascynowanym techniką i inżynierią. W ciągu życia zarejestrował ponad 70 patentów, a jego wynalazki obejmowały takie rzeczy jak — być może zaskakująco — mechaniczne wycieraczki do szyb samochodowych, które według opowieści powstały z inspiracji ruchem wahadła metronomu, amortyzatory pneumatyczne, sprężyny samochodowe, regulowany stołek pianisty, zmodyfikowaną mechanikę klawiszy fortepianu — co miało ułatwić grę zwłaszcza pianistom o niewielkich dłoniach — oraz inne udogodnienia w instrumencie, poprawiające komfort i jakość gry.

Jego wynalazcza inwencja wykraczała daleko poza sferę muzyki. Wśród pomysłów znalazły się grzałka spiralna do gotowania, urządzenia do regeneracji akumulatorów, konstrukcje do łodzi motorowej, a także urządzenia mechaniczne i techniczne związane z transportem. Życie Hofmanna było próbą pogodzenia dwóch pozornie przeciwstawnych światów: muzyki — subtelnej, emocjonalnej, artystycznej, z precyzyjnym światem techniki i nauki. On sam często podkreślał, że muzyka i technika dla niego wzajemnie się napędzały. Drobiazgowe poszukiwania lepszej mechaniki instrumentu, poczucie proporcji, techniczna dbałość o każdy detal, to cechy, które w sztuce fortepianowej przekładały się na wyjątkową klarowność brzmienia, a w inżynierii — na funkcjonalność i użyteczność.

W 1924 Józef Hofmann roku został jednym z założycieli, a niebawem pierwszym kierownikiem wydziału fortepianu w Curtis Institute of Music w Filadelfii — instytucji, którą przez wiele lat współtworzył i z którą był związany aż do rezygnacji w 1938 roku. Ze swoimi studentami dzielił się zarówno swoim warsztatem pianistycznym, jak i szeroką wiedzą o mechanice fortepianu, co czyniło go pedagogiem niezwykłym, łączącym artystyczne wyczucie z inżynieryjnym zrozumieniem działania instrumentu.

W latach późniejszych, mimo aktywnego tworzenia i eksperymentów technicznych rzadziej bywał na scenie. Nie wyrzekł się jednak nigdy swojej pasji do wynalazków i udoskonalania dźwięku. Nawet po zakończeniu kariery koncertowej, nadal pracował nad systemami nagrywania fortepianu, modyfikował instrument, prowadził prace techniczne, próbując wiernie utrwalić brzmienie tak, by nagrania oddawały pełnię jego artystycznej wizji.

Józef Hofmann zmarł 16 lutego 1957 roku w Los Angeles, zostawiając po sobie dziedzictwo, które do dziś inspiruje, jako przykład człowieka potrafiącego bezkompromisowo łączyć geniusz artystyczny z inżynierską pasją, wrażliwość muzyczną z rygorem konstrukcyjnym. Hofmann udowodnił, że odpowiednio kształtowany talent może rozkwitać w wielu obszarach jednocześnie: w sztuce, w wynalazkach, w edukacji.

Dla współczesnych muzykologów, konstruktorów fortepianów czy pasjonatów historii technologii, postać Józefa Hofmanna stanowi fascynujący dowód na to, jak szeroko można rozumieć pojęcie „artysty”: nie tylko jako wykonawcy, ale jako twórcy — w pełnym, kreatywnym sensie tego słowa. Jego nieustanna ciekawość oraz precyzja i dążenie do perfekcji sprawiają, że nawet dziś Hofmann pozostaje symbolem unikalnej syntezy muzyki i techniki.